|
Kędzierzawy
południowoholenderski
(Frise du
Süd Hohmdes)
grupa
KANARKI KSZTAŁTNE
 Kanarek ten został wyhodowany przed stu laty z połączenia belgijskiego garbusa i paryskiego trębacza. Dowodem tego rodowodu jest podobieństwo cech zewnętrznych.
Wygląd ptaka.
Sylwetka ptaka podczas "roboty" na wysokości karku, jest przegięta do przodu; przypomina siódemkę. Ramiona skrzydeł muszą być uniesione i stanowić w tej pozycji najwyższy punkt ciała. Ogon tworzy z grzbietem jedną linię, przy czym prawie dotyka żerdzi, na której ptak stoi. Głowa na długiej, ale nie cienkiej szyi jest wysunięta daleko do przodu. Nogi muszą być ustawione pionowo.
Wielkość ptaka wynosi 16-17 cm, może być też nieco więcej. Upierzenie musi być pełne, bez gołych miejsc: miękkie i dobrze przylegające. Fryzurę grzbietu tworzą długie, szerokie pióra, rozłożone po obu stonach długiego przedziałka. Zachodzą one na ramiona skrzydeł i lotki. Im równiej i bardziej symetrycznie są ułożone, tym fryzura jest lepsza. Fryzura piersi ("żabot") składa się z piór odstających od ciała i równo ułożonych w poprzek górnej części piersi; pióra z boków piersi muszą być faliste i kierować się ku środkowi, tworząc rodzaj koszyczka.
Kędzierzawe pióra fryzury boków muszą być zawinięte ku górze skrzydeł i w kierunku lotek pierwszego rzędu. Im dalej sięgają one do góry, równo zwinięte, tym są lepsze. Układ piór na obu bokach powinien być taki sam.
Nogi muszą być ustawione prostopadle do żerdzi, prawie szczudłowate. Długie golenie muszą być dobrze upierzone. Ogon powinien być długi, wąski, z małym rozwidleniem, utrzymywany w/jednej linii z grzbietem. Skrzydła, mimo uniesienia podczas "roboty", muszą dobrze przylegać do tułowia ptaka. Głowa i szyja powinny być ustawione poziomo. Szyja jest smukła i długa, głowa owalna, dziób krótki. stożkowaty.
Na ogólne wrażenie składają się następujące czynniki: czystość ptaka i klatki, kondycja ptaka oraz cały układ jego sylwetki.
Rozmnażanie, chów.
Jest ono dosyć trudne. Ptaki te są bardzo płodne, lecz mają słaby instynkt opiekuńczy. Najczęściej hodowcy wykorzystują więc zalety kanarków innych ras i podkładają im jaja kanarka południowoholenderskiego. Takie postępowanie, chociaż skuteczne, jeszcze bardziej osłabia instynkt macierzyński tych kanarków i prowadzi do dalszego zmniejszenia ich populacji. Stworzenie idealnej hodowli wymagało zastosowania metody, w której pary lęgowe dobiera się na wiele miesięcy przed gniazdowaniem i umieszcza w oddzielnych klatkach, aby ptaki miały czas przyzwyczaić się do siebie i nabrać pełnego zaufania do partnera. Raz złączona i sprawdzona w lęgach para powinna być zawsze trzymana razem. Wyjątek może stanowić jedynie okres pierzenia się, kiedy kanarki powinny przebywać w dużych wolierach, zapewniających im dużo swobody i ruchu.
Do wyuczenia młodych kanarków "roboty", czyli wykonywania odpowiedniej figury, przystępuje się zaraz po ukończeniu pierzenia. Przybieranie postawy, w której ciało ptaka przypomina siódemkę, jest wprawdzie dziedziczne, trzeba jednak jeszcze umieć znaleźć sposób na przyzwyczajenie ptaka do robienia tego na rozkaz. Im dłużej ptak potrafi się utrzymać w tej pozycji, tym więcej otrzymuje punktów w konkursie. Zdarza się, że przystępują one do "roboty" przy podawaniu im ulubionych smakołyków: stroszą wówczas pióra i przyginają karki. Zbliżenie ręki do drutów klatki oraz wiele innych bodźców może również wywołać taką reakcję.
Karmienie i pielęgnacja kanarków południowoholenderskich są takie same jak kanarków kolorowych i wielu innych ras. Klatka do lęgów musi mieć co najmniej wymiary 60 x 50 x 40 cm, gniazdo powinno mieć średnicę ponad 10 cm.
Skala punktowa oceny według COM:
1) postawa 10
2) wielkość 10
3) upierzenie 10
4) fryzura grzbietu 10
5) fryzura piersi 10
6) fryzura boków 10
7) nogi 15
8) ogon 5
9) głowa i szyja 10
10) skrzydła 5
11) ogólne wrażenie 5
|
